Laddertje, Kist en Krukje

In een stoffige garage stonden eens drie oude houten voorwerpen. Een laddertje, een kist en een krukje. Ze stonden er al jaren en deden er niet zoveel. Ze dienden ook nergens meer toe, allemaal mankeerden ze wat. Vroeger was dat anders, toen bracht het laddertje mensen op een hoger niveau, wist de kist veel op te slaan en stond hij als een pronkstuk in de woonkamer. Het krukje was er altijd voor iedereen die eens even rustig moest zitten. Nu was het anders. Het laddertje miste een sport, de kist was vaal en vies en het krukje had een gebroken pootje. Treurig keken ze voor zich uit en maakten wat zwartgallige grappen over hun treurig lot. Tot er op een goede dag de garagedeur openging en de eigenaar wel heel dicht bij kwam. Het laddertje was als eerst aan de beurt. Hij werd opgepakt en mee naar buiten genomen. 'Dit is ons einde,' piepte Krukje tegen Kist, 'we worden gehaald voor de haard!' Kist keek somber voor zich uit en zweeg. Het logge ding berustte zich stilzwijgend in een naderend einde. 

Laddertje lag ondertussen op werktafel en zag het eerste gereedschap al naderen. 'Waar gaat dit heen?' vroeg hij zich afwachtend af. Hij had de eigenaar flink teleurgesteld toen hij niet in staat was om op sport 3 van onderen het gewicht te dragen, het hout gleed van de spijker, scheurde voor het laatste gedeelte open en de eigenaar stortte hard naar beneden. Eerder al was het misgegaan, toen het profiel van het bovenste plankje was verdwenen en er nu, bij gebrek aan beter maar een stuk karton omheen was gewikkeld. En nu lag hij daar, Hamer met een zelfverzekerde moordlustige grijns op zijn kop naderde. Meteen werden er een paar flinke klappen uitgedeeld. Het 3e sportje, dat er voor de helft inhing, werd met wrikken en tikken teruggebracht naar zijn plek. Snel daarna werden de spijkers uit het hout verwijderd en had Laddertje een groot gapend gat tussen sport 2 en 4. 'Zou het dan toch nog goed komen?' dacht Laddertje. 'Misschien krijg ik wel een nieuw sportje.' En nog voor hij dit bedacht had naderde de zelfvoldane kop van Hamer zich met een enorme snelheid. 'Autsj, die was raak!' Laddertje kreeg een dreun, sport 1 werd verwijderd en ook sport 2 verdween. Huiverig keek Laddertje naar beneden.'Daar gaan al mijn sportjes, dit is het nu toch het einde'. Niet lang daarna verdwenen ook de andere 3 sportjes en was er niets meer van hem over dan een dekplankje in karton en twee lange latten. En ėėn van die laten was ook nog eens door het hamergeweld gebroken. Laddertje voelde overal een vreselijke pijn en bezweek eronder.

Toen was Kist aan de beurt. Hij deed geen enkele moeite meer om zich te verzetten. Toen hij de timmerplaats in werd gedragen, zag hij de restanten van Laddertje. Hij had Laddertje altijd wel bewonderd. Kist was meer een doemdenker, zag het altijd snel de sombere kant in. Laddertje hield meer opties open en was niet zo bevooroordeeld. 'Maar ach, wat maakte het nu nog uit' dacht de kist, 'we gaan er allemaal aan.' Het logge ding was niet makkelijk te slopen. Het verbaasde Kist dan ook niet dat hij alleen wat aan de buitenkant opgeschuurd werd. 'Ze zullen me nog wel een laatste keer willen gebruiken, als doodskist voor mijn vrienden.' Voor hij er erg in had, werd het stof en spinnenrag uit Kist verwijderd en werden inderdaad de latjes van Laddertje in de kist gelegd. Kist sloot zijn ogen. 'Het is mooi geweest, een fatalistische of realistische houding, het maakte allemaal niets meer uit, nu is het voorbij. 

Krukje, de jongste van de drie, stond stijf van de zenuwen. Hij stond nu al enige tijd alleen in de garage. Hij had het hier nooit echt leuk gevonden, maar met Ladder en Kist was het toch altijd wel gezellig. Nu kreeg de ruimte een duistere indruk en wilde Krukje het liefst zich verstoppen achter de koffers en verhuisdozen. Hij vond het maar niets. Daar ging de deur weer open en kwam de eigenaar binnen. Hij naderde met grote rustige passen, zijn hand kwam dichterbij. Bij de aanraking werden de emoties Krukje teveel en viel hij flauw.

Na lange tijd werd Krukje wakker en voelde hij een enorme hitte en een sterk drukkend gevoel op zijn pootjes. De pijn was ondraaglijk, hij werd samengeperst aan alle kanten.'Was dit de hel, een houtpers waar hij in een pakket weggestuurd zou worden naar Zweden, om daar gerecycled te worden tot een goedkope moderne Bjørn?' De druk hield niet op en langzaam opende Krukje een oog. Hij stond voor de haard en zag Kist en een restant van Laddertje iets verderop. Lijmklem en Lijmklem keken hem grijnzend aan. Ze zaten om drie van de vier pootjes geklemd en hielden het gebroken pootje op zijn plek. Het rook naar houtlijm en er zaten wat nieuwe spijkers in hem. Toen hij de andere kant op keek stond ook Laddertje voord haard, ook met een lijmklem. Alle sportjes waren met nieuwe schroeven bevestigd. Op de plek waar eens het gebroken sportje zat, straalde een nieuw stuk hout. 

'Laddertje, Laddertje, je leeft nog!' Laddertje keek met een vredelievende glimlach naar Krukje. 'Ja, ik leef nog. Wie had dat gedacht? En heb je Kist al gezien? Kurkje keek meteen weer terug, nu wat beter dan eerst. 'Kist, Kist' riep Krukje. Kist deed langzaam een oog open en voelde zich opvallend fris. Van binnen en van buiten was hij helemaal schoon. En er was zelfs een nieuwe laagje verf over zijn oude logge lijf. Beduusd, verbaasd en opgelaten wist hij niet meer waar hij moest kijken. De drie vrienden waren helemaal vernieuwd. 

Twee dagen nog stonden de ze in de werkplaats. Daarna namen ze allemaal hun oude plekken weer in. Laddertje bracht mensen weer op een hoger niveau, Kist sloeg alles op. Hij stond niet meer trots, maar tevreden in de woonkamer en het krukje was er altijd voor iedereen die eens even rustig moest zitten.

Donderdag en vrijdag viel er een Argentijnse lenteregen in El Bolson. Donkere wolken dekten de vallei af. Het was een absurd gezicht, alsof er een stolp van wolken over El Bolson was geplaatst. We leefden in een koepel, zo ėėn waar de kerstman in staat en die je dan omkeert om wat surrogaatsneeuw te genereren. We waren afgezonderd van de wereld. Deze dagen van regen werkten we binnen, in de houtzagerij. Zo een als uit de boeken van Max Lucado over de Nerflanders.

In de houtzagerij staat een zevental aan machines. De houten schuur dient naast stalplaats voor de tractor voor de opslag van enorme partijen hout. Er is een grote haard met bakstenen schoorsteen. Hier gingen Jesse en ik aan de slag met wat kleine klusjes, zoals uit bovenstaande vertelling. We hadden ook al aangegeven wat stoelen te willen maken voor ons huisje. Jesse focuste zich op twee buitenstoelen, ik maakte twee stoelen voor aan het eettafeltje binnen. De eersten zijn van hoogstaande gedegen kwaliteit. De tuinland zou ze zo in het assortiment nemen. De laatsten zijn wat instabieler en kennen een wat kunstzinnigere uitstraling. Het was in ieder geval mooi werken aan de 4 nieuwe zetels.