Machtige krachten

Rond de middag komen we in de stad waar de Kirchners vandaan komen, El Calafate,We vinden snel een hostel, droppen onze spullen en lopen een blokje om. Bij La Anonima, de AH van Argentinie halen we 2 Pan Dulce con chocolate, de overgebleven nieuwjaarslekkernij waar je nu 2 voor de prijs van 1 kan scoren. Allebei zetten we snel onze tanden in de cake ter grote van een half brood. Niet velel later is onze honger gestild en vervolgen we onze route langs het riviertje tot aan het meer.

Het is de eerste dag. El Calafate ligt aan Lago Argentino, het meer met de meeste liters water in Argentinië. Opvallend waren de kleine plassen vlakbij die stad. Niets minder dan flamingo's staan hier rustig naar garnaaltjes en verwanten te grazen. Die hadden we hier niet helemaal verwacht. Een bijzonder diverse vogelpopulatie leeft in en om dit meer. Werkelijk prachtig om te zien. Dan is het avond, we gaan naar huis. Het werd nacht.

De tweede dag. De boot vertrekt, we meren af. Met een man of 200 varen we richting het grootste blok ijs in Argentinie. Glaciar Perito Moreno. Iedereen zwijgt van verbijstering als we dit verheven natuurverschijnsel, dit machtige schouwspel van sneeuw, ijs en water naderen. Op 300 meter afstand komen we het meest dichtbij. Gerommel, gekraak en het geluid van een explosie. Juist dan breekt er een stuk ijs af. 50 meter hoog, een stuk ijs ter grootte van een laag appartementencomplex stort in het water. Woorden zijn er niet voor, de indruk staat op zichzelf. Later lopen we langs de balustrades om het 5 kilometer brede ijs van voren te bekijken. Eindeloos ver naar achter verdwijnt het ijs in de Andes. Daarna terug naar huis. Het werd nacht.

De derde dag: mist en sneeuw weerhouden ons ervan om na een 10 kilometer lange wandeltocht de Cerro Torres te zien. Er is wel een foto, Jesse en Wouter in de mist. Ook zien we een machtige roofvogel bij Laguna Torres, de uitloop van de gletsjer die hier eindigt. Verkleumd lopen we de 10 kilometer terug en sluiten we de dag af met warme chocolademelk en een wafel met... Juist, dulce de leche. Een storm kondigt de avond aan. Het werd nacht.

De vierde dag. Rond half 11 vertrekken we naar Cerro Fitz Roy. 3400 meter hoog mas o meno. Het weer is prachtig en na 350 meter klim en 5 kilometer verder bevinden we ons op het eerste plateau. Na nog eens 5 kilometer naderen we een volgende klim, 400 meter omhoog binnen 2 kilometer, een stijle klim naar Laguna de los tres lagos. Het waait en regent. De Fitz Roy is de hele dag al verdwenen achter de rotsen, we hebben hem nog geen moment gezien Na 250 meter klim keren we om, het water stroomt als een beek over het pad naar beneden. We kunnen nog wel door, maar het levert niets op. Op de weg terug beukt de wind is bijna naar huis. Nat en doorregend dalen we af van het plateau. De zo'n schijnt weer fel.

Het is nu 7 januari, welke dag het is, we hebben eigenlijk geen flauw idee. Met zoveel indrukken verlies je het besef van tijd. Het doet er ook niet al teveel toe. We weten dat we een ticket hebben die ons morgenvroeg naar Gobernador Gregores zal brengen. Vandaar zullen we naar Puerto San Julian en Bahia Bustamante gaan. 2 weken werken bij een zeewier boerderij aan de kust en dan zit onze tijd er al weer bijna op. Er zijn nogal wat verhalen van de afgelopen dagen te vertellen, dus ik ga nog even goed aan het schrijven zitten. Eerst wilde ik de onvergetelijke indrukken van de natuurverschijnselen van de afgelopen 4 dagen uitschrijven. En juist, voor deze krachten bestaan geen woorden, slechts ervaringen. De camera heeft een klein deel daarvan voor jullie vast kunnen leggen. Die komen asap online.