We naderen de maand
21 november 2013 - El Bolsón, Argentinië
Aanstaande zaterdag zijn we al weer 4 weken op pad. We zitten voor de laatste dagen bij Roly en Amalia op de Granja. Het werk van deze drie dagen was betrekkelijk saai. Onkruid wieden en onkruid verzamelen in een frambozenveld, bladeren harken en sprokkelhout verzamelen. Nog 3 dagen te gaan. Het grote werk zit erop, zo lijkt het. We hebben nog eens hout verzameld voor het nieuwe kippenhok, maar ik acht de kans klein dat wij hem in elkaar gaan zetten. Zaterdag vertrekken we hier en gaan we door naar een chakra zo'n 30 kilometer van hier. Het ligt aan de voet van een skigebieden bij de berg petito Moreno. Dat is de andere kant van het dal en waarschijnlijk net wat hoger als hier.
Ondertussen krijgen we ook steeds beter in beeld hoe de Argentijnen met elkaar leven. Het lijkt hier een zooitje ongeregeld. Niemand heeft hier echt wat met elkaar en iedereen doet een beetje zijn eigen ding. Wat dat betreft zijn het uitermate moderne mensen. Het kan ook niet anders, want het grootste gedeelte woont hier zeker nog geen 100 jaar. Ook pas aan het eind van de 19e eeuw is dit gebied in kaart gebracht. Onder de voortvarende titel verovering van de woestijn brachten de Argentijnse regeringen van Juan Manuel de Rosas tot Julio Roca dit gebied onder Argentijns gezag en werd de titel gebruikt de om de inheemsen te verdrijven De enige oudere inwoners hier zijn de Mapuche, een van de weinige overgebleven indianenstammen in dit gebied. Ze leven ondertussen vermengt met de binnengekomen Europeanen. Spanjaarden en Italianen zie je hier het meest. Dan volgen Duitsers, whelshmen, en een allegaartje van oost Europeanen, Libanezen en Syriërs en een horde Fransen. 98% van de Argentijnen heeft een link met Europa. Kortom, dit ís Europa. Alles in kleinere beetjes en dan door elkaar en ook nog eens half zo goed geregeld. Wat dat betreft is er, behalve de Mapuche, aan lange tradities cultuur historisch weinig te beleven.
Aan deze kant van de vallei voelen mensen zich niet met elkaar verbonden. De buren (we hebben er nu een stuk of 3 gezien), leven met elkaar alsof ze elkaar voor het eerst gezien hebben en daarna ook weer zijn vergeten. Het moet ook een gek idee zijn, derde generatie pionier, je bent hier geboren, je leeft hier verder op het land dat je grootvader heeft verkozen en de eer om het in stand te houden is wat je drijft. In het geval van Roly en Amalia vroegen wij ons al af wat de bedoeling van deze 22 hectare is. We zien dochter Ariane de toko nog niet overnemen.
Ook verschilt El Bolsón nogal van de Granjas hier buiten het dorp. Het dorp is een mengelmoes. Het knalt hier inderdaad uit elkaar van de alternatieve figuren. Jongens van onze leeftijd lopen er een beetje shabby en onverschillig bij, vrouwen hebben weide kleding en haarsoorten neigen naar rastafari achtige bouwsels. Op de markt verkopen ze houtsnijwerk, sieraden, leren tasjes en trommels. De markt is er 3 keer in de week en dat is de plek waar iedereen elkaar ontmoet. De mensen in het stadje en de marktkooplui hebben wat dat betreft veel meer met elkaar. Maar dat zijn met name de hippies die elkaar met liefde en vrede in de armen sluiten. Wat oudere vrouwen zitten sikkeneurig en verveeld achter hun tafeltje met dingetjes.
Afgelopen weekend gingen we naar het noorden om een stukje te fietsen. Liftend gingen we zaterdagmiddag die kant op. Het weer was prima tot heet en na een uur langs de weg te hebben gestaan, nam de postbode van El Bolsón (25 jarige tengere en gespierde jongen) ons mee naar Bariloche. Vanaf San Carlos de Bariloche, een 130 jarige Zwitserse chocoladestad konden we met de bus naar el circuito chico (het kleine rondje) een parcours van 30 kilometer door adembenemende landschappen. Met het er en der wat afslagen en panoramaviews konden we genieten van schitterende uitzichten over dit merengebied. Ook zijn we nog een uurtje wezen klimmen en hebben we aan het water gezeten. Ditmaal zijn we niet te water gegaan. Dat zitten aan de waterkant breng de mens echter wel goed tot rust.
Wat vooral opvalt is de hardheid en grootsheid van de ongerepte natuur hier. Er zijn geen menselijke interventies en alles ligt erbij zoals het gegroeid is. De bergen zijn massief, de meren zijn weids en de wind is hard. Alle bergen zijn met bomen begroeid en de bomen, die zich tegen de windstoten stand moeten houden, zijn groot. Her en der staat er een dode boom tussen, wat het landschap een meer krachtige uitstraling geeft. Beeld je het gezicht van een oude geharde indiaan in en projecteer een aantal van dat soort indrukken op het landschap en je bent in Argentinië.
Of in Mapucheland, de grens tussen Chili en Argentinië wordt namelijk niet erkend door de Mapuche die hier leven. Het is een westerse uitvinding, zo zeggen ze. En gelijk hebben ze wat dat betreft. San Carlos de Bariloche is zoals gezegd 130 jaar oud. De nederzetting is na 'de verovering van de woestijn' hier aan het meer gelegd. Nu wonen er zo'n 100.000 mensen. Veel rijke Argentijnen hebben hier een tweede huis aan het water. Kenmerkend is de Zwitserse bouwstijl, steen op de begane grond, houtwerk op de hogere verdiepingen. Deze ontwikkeling ging in de gouden jaren van Argentinie, tussen 1870 en 1930 erg snel. Veel Europeanen kwamen na de eerste Wereldoorlog dan ook deze kant op. Er was werk en veel meer voedsel. De groei van de stad kon echter niet goed georganiseerd worden. Door de snelle groei van de stad bevindt er zich in de buitenwijken veel armoede. Sloppenwijken verbaasden ons, maar zijn wat dat betreft niet onlogisch. Ook vandaag de dag groeit de stad nog door. De Amerikaan die de eigenaar is van het hostel waar we overnachten was een typisch voorbeeld. Het was een rasanarchist, moe van staatsinterventies en op zoek naar persoonlijke vrijheid. Met een uitvoerige kritische theorie (waar zeker 1 keer per zin het woord 'fuck' werd gebezigd) verkondigde hij ons de gevaren van het Amerikaanse systeem. Maar er komen Amerikanen deze kant op omdat het land volgens hun meer vrijheid biedt. Het allegaartje aan willekeurige mensen blijft dus groeien.
Ook het gebied van de Mapuche breid zich hier uit. Dat maakt de algehele samenwerking er niet makkelijker op. Zeker omdat de ideeën over de grenzen verschillen leidt dat tot aanvaringen . De conflicten tussen de Mapuche en de Europeanen zijn hier wat dat betreft nog niet voorbij. We hopen een later weekend nog eens naar Bariloche te gaan om te kijken of we wat mensen daarover kunnen spreken. Nu gaan we 2 dagen aan de slag in de schapenpoep en de frambozenvelden om ons mentaal voor te bereiden op de selfsustainable ecological farmers van Chakra Reko waar we de volgende twee weken verblijven.
Alvast een stevige hippieknuffel en groetjes,
Jėsus y El Campo
Als bijna ingeburgerde Argentinos komen jullie misschien in aanmerking voor de titel stoere muchacho van de Pampa.Maar daarvoor moet je wel eerst een zeer goede berijder worden van el caballo.Graag bewijsvoering per foto naar Holanda indien dat doel bereikt is.Mevr Erica Terpstra heeft een mooie reis gemaakt waar jullie ongeveer zitten en heeft una Campo bezocht waar deze mannen getraind worden en muchas carnes eten.Ik zou zeggen veel succes!! Saludos de Hilde