Intens geluk por que la policia es tu amigo mejor.

8 januari 2014 - Puerto San Julian, Argentinië

220 kilometer schommelend in een busje en je intens gelukkig voelen, hoe gaat dat samen? Het heeft iets te maken met het gevoel in het echte Argentinië te zijn. Op het moment van schrijven, wat door het schommelen zeker niet makkelijk wordt gemaakt, is het kwart voor 7. Anderhalf uur geleden vertrokken we uit Gobernador Gregores, waar we rond 11 uur aankwamen na een ontspannen busreis (een stapel toeristen als sardientjes in blik) vanuit El Chalten. Dat we in dit busje zitten mag een wonder heten. Dat het busje ook nog eens ruikt naar de caravan van grootouders Kamp is een welkom extraatje aan het eind van de toch wat gekke middag.

Dit busje is op weg naar Puerto San Jullian, aan de Atlantische kust. We maken de oversteek vanaf de Andes om morgen vroeg in Bahia Bustamante aan te komen. Daar is de zeewierboerderij ons volgende werkadres. Met ons reizen mee; een verliefd stelletje, oudere vrouw, een dertiger en een gezinnetje met twee jochies en een moeder met half weggeschoren kapsel. Onderweg pikten we nog een drietal arbeiders op, waarvan de laatste amicale stoten op de schouder van onze man in charge geeft, de tandeloze buschauffeur die ons naar San Jullian brengt. We rijden weer over een eindeloze vlakte, nu op een plateau, waar guanacos langs en over de weg lopen. Het is waar, je kan hier mieterser kijken. Bizar!

Het gevoel van geluk heeft met een simpel feit te maken, we hoeven deze 220 kilometer niet te liften. Een verlossing van gedachte die ons, na de deceptie in Rio Grande, grote innerlijke vreugde gaf. Het eerste moment dat we ons realiseerden dat we eventueel zouden moeten liften, dook op in de bus naar Gregores. 2 weken terug konden we hier al niet pinnen en bezat de busmaatschappij geen betaalautomaat. We gaan meteen maar eens kijken of busmaatschappij Cerro San lorenzo wel een automaat heeft. Nee, helaas. Tja, wat doe je dan? Je probeert de La Anonima nog maar eens en vraagt of je geld bij kan pinnen. Nee, alleen met VISA. We lopen nog eens naar de bank en daar wordt het uitgelegd. Provinciale banken kunnen niet uitbetalen aan bankpassen met een chip erin. En de enige bank in slaperige woestijnstadje Gregores is inderdaad een provinciale bank; banca Santa Cruz wel te verstaan. Dus daar staan we dan, zonder geld, zonder ticket. 

Bij het kantoortje van San Lorenzo vragen we nog maar eens, of we misschien ergens geld kunnen halen. 'Probeer de post aan de overkant van de weg eens' (waar de overigens precies een maand geleden uit Kaapstad door Marloes verstuurde brief nog niet was aangekomen). Wij naar de overkant. 'Nee helaas, maar we bellen wel even naar San Jullian'. Een belletje later kunnen we weer terug naar de andere kant van de straat. 'Overleg maar even of de baas van San Lorenzo jullie in San Jullian laat betalen'. Aan de overkant: 'Nee, jullie mogen niet in San Jullian betalen.' 'Kunt u misschien even met uw baas Romedo bellen?' 'Euhm, nee. Ik ben nu gesloten, kom om 4 uur maar terug, dan bel ik'. 'Mogen we dan de tassen laten staan?' Ja dat mocht wel.

Dus daar zaten we dan, wachten tot 4 uur om te horen of deze tamelijk onbehulpzame Argentijn uit onze ellende kon bevrijden. We liepen alvast naar het einde van de straat, waar de ruta 25 begint. Ondertussen nog wat mensen gevraagd en zo liepen we, net voor de 25 begint, het politiebureau binnen. Ze snapten het probleem met de bankpassen, dus als we er na 4 uur niet uitkwamen, konden we daar even langs lopen. Tussen half 2 en kwart voor 4 hengelden we naar een lift, maar nee hoor, wees niet ongerust, op de bijna enge en lege weg nam geen enkele eenzame voorbijganger ons mee. Wat dat betreft leek de situatie op Rio Grande, ook hier stuurde iedereen signalen dat ze meteen de volgende links of rechts zouden nemen. 

Iets voor 4 waren we weer terug bij San Lorenzo en een simpel no se puede was de reactie die we al dachten te krijgen. Het mannetje begon nog een versneld verhaal af te steken over gebrek aan bereik om zijn baas te bellen, maar alles had de indruk dat hij geen enkele moeite wilde doen. Hij vertelde nog dat het wat hem betreft nu wel mocht, Maarja hij kon zijn baas niet bereiken. En precies die reactie is zo typisch, iedereen wil je wel tegemoetkomen, maar er is eerst iemand anders die het probleem op moet lossen. Hierdoor lijkt iedereen wel aardig, maar je koopt er werkelijk waar helemaal niets voor. Praatjes voor de vaak, ze moesten zich schamen. We probeerden nog van alles -laten we overleggen met de chauffeur dat hij langs de bank rijdt voor hij ons afzet- maar nee, de deur zat potdicht. Deze stugge Argentijnse boer zou geen strobreed toegeven.

Dus wij hophophop (om even een marloesiaanse benadering te hanteren) naar het politiebureau om een ordinair potje stennis te schoppen. 'Bal de vuisten, maak je borst maar nat meneertje San Lorenzo, we schakelen hogere machten in!' Daar aangekomen het verhaal weer eens uitgelegd. 'Als we hier niet kunnen pinnen, noch een bus kunnen pakken, dan zitten we hier een dag, een week, een maand, voor ons leven vast in Gregores. We willen betalen, maar dat kan niet. Dan doen we het in San Jullian, maar nee, er is hier gewoon geen vertrouwen (wat we, gezien onze ervaringen met schapendief MAC, ons best voor kunnen stellen). Dat is raar en gestoord. We willen hier gewoon weg.' De wat afwachtende man achter de balie zou nog even overleggen. Nadat een achttal agenten salut had gegeven bij de ingang, en wij wat televisie mee konden kijken (wat doet een televisie in een politiecentrum?! Dit zegt weer genoeg over de werkdruk) kwam de Engelssprekende Lucas Lucio ons tegemoet. 'Nee we kunnen jullie echt niet helpen, jullie moeten toch echt gaan liften. Je kan bijvoorbeeld via piedra buena gaan'. (NB, let op die mentaliteit; we willen best wat voor je doen, zolang we maar niets hoeven te doen)

Ja maar hallo?! OK, dit gaat echt even te ver! We willen gewoon naar San Jullian! Dus voor ik het doorhad stond ik te roepen in mijn beste Spaans:

Queremos a San Jullian con el collectivo. Hacebemos de dedo a Rio Grande y estamos 9 horas a la ruta 3. No hacemos de dedo aqui. Estamos para 3 horas a ruta 25 pero no hay mucha coches. Y nada parer aja. Eso es stupide! Queremos pagar, queremos sagar deneros effectivo en el banco, pero no es possible! Ese no este una problema de nosotros pero una problema de este ciudad! Es loco que no podemos a San Jullian!!!

Zoals jullie lezen, mijn Spaans is zienderogen vooruit gegaan en wat verbale stennis schoppen is wel een poging waard ;) temeer omdat we in onze eerdere ervaringen al hadden ontdekt dat Spaans een effectieve taal is en dat verbaal overwicht en directheid hier meer worden gewaardeerd dan onze beleefde doch voorzichtige 'kunt u misschien dit of dat?'. Hier gaat het om de beuk erin, anders luistert er niemand. Interessante bevindingen. 

Nu goed, El Señor Lucio zou nog weer even overleggen. Niet veel later hoorden we dat het ok was. Ze gingen mee naar San Lorenzo. Het mannetje keek raar op toen we terugkwamen met een politie agent. Ons interesseerde het niet zoveel. Laat het maar gebeuren. We gaan in alle gevallen niet liften. In dit geval lapte de Policia de 400 pesos voor ons en hadden we dan toch eindelijk een ticket. Zo ontstond op een doordeweekse woensdagmiddag toch nog een Argentijns verhaal. Nog even een fotootje met onze salvador Lucas Lucio (ja, ook in Gregores is de politie je beste vriend en ja, we zouden hem taggen op de facebookfoto) en voor de rest van de tijd genieten van onze niet toeristische en voor vele Argentijnen zo gewone gekachel, gebuffel en gehobbel over de stoffige uitgestrektheid richting zee. 

P.s. Net na het schrijven, zitten buschauffeur tandloos een zijn vriend nog gezellig te keuvelen en loopt er één van de 5 prachtigste wilde paarden die we passeren met ons op. We zijn vrij en op weg de provincie Santa Cruz achter ons te laten. Langzaam komen we, in een schommelend busje met de geur van een voor mij zo bekende caravan, steeds dichter bij huis. Opmerkelijk hoe je met simpele dingen intens gelukkig kan zijn.

4 Reacties

  1. Carlijn Kamp:
    9 januari 2014
    Oef, wat een gedoe! Gelukkig is het goed gekomen! Heel veel plezier nog de komende weken, geniet ervan :)
  2. Mirjam Bosgraaf:
    9 januari 2014
    Beste Wouter,
    Ik zou heel graag met je in contact komen om je wat te vragen over je reis voor het reiskatern van de Volkskrant. Kan dat? Hartelijke groeten, Mirjam Bosgraaf
    ([email protected])
  3. Nienke:
    10 januari 2014
    Rosemarijn vraagt of je nog een foto van een wild paard kan maken, dan is dit paardenmeisje ook gelukkig!
  4. Arend:
    11 januari 2014
    Heerlijk, more foto's!