Mensen zijn mensen

De derde week bij MAC breekt aan. Na onze vrije dag op zondag de 22e zouden we nog 5 dagen werken. Tenminste, dat was met de kerstdagen inbegrepen. Wat precies de bedoeling is met een Argentijnse kerst was ons nog onduidelijk. Eerst was het tijd voor de 23e. Op deze dag vier ik het maandelijkse relatiefeest met appelcake. Dit was al de 4e die ik maakte en de vierde maand dat Marloes en ik onze maand erbij los van elkaar vieren. Met een vrije dag, een feestdag en dan kerstavond met drie dagen kerst waren het vrolijke dagen.

Op dinsdag de 24e kwam Ernesto terug uit de bergen. Hij had een guanaco van een maand oud in het hekwerk gevonden. Met een vakkundige snijbeweging had hij het dier uit zijn lijden verlost om hem te villen en mee te nemen naar de estancia. Een effectieve handeling vergeleken bij de jachtavonturen met MAC. Ook wisten we dat er eten was voor de kerstmaaltijd, het was uiteindelijke toch nog goed gekomen.

Dinsdag de 24e gingen we vrolijk aan de slag met ons werk; gaten in de grond graven om een hekwerk te verplaatsen. Na een dag werk en mooi weer bereidden we ons voor op de kerstmaaltijd. Die zou rond een uur of half negen genuttigd worden. Toen ik de keuken binnen kwam was de sfeer echter totaal omgeslagen. Ernesto waarschuwde me snel Marc Antoinne heeft Pampa aangereden. Pampa was op slag overleden. Pampa was Marc’s 16 jaar oude hond. Het lieve beest had de afgelopen jaren altijd en overal aan Marcs zijde gestaan. Op jonge leeftijd was het dier al eens onder een auto gekomen en had daardoor een van zijn voorpoten verloren. De laatste 12 jaar had Pampa dus altijd op drie poten rondgelopen. En hoewel zonder voorpoot, het dier was nog steeds de baas in de roedel van Marc Antoinne. Eerder in ons verblijf had Marc al eens gezegd dat hij dacht om Pampa in te laten slapen. Hij was al zo oud, het werd tijd om hem een waardig afscheid te geven.

Nu, op kerstavond, was het onwerkelijke gebeurd. De nare ervaring met een aanrijding door auto herhaalde zich en was nu fataal. Marc was gebroken, het verdriet was intens voelbaar. Die kerstavond dronken we op Pampa. Met een uitgebreide borrel met kaas, vlees, hapjes en drankjes en aan het einde de beruchte Alfajores van Carolina. Dit alles werd overgoten met mooie verhalen van Ernesto over de tijd dat hij met de boot tussen Zuid-Amerika en Europa op en neer ging, over de tijd dat hij met een plastic zakje met spullen naar Europa ging, over de tijd dat hij zijn eerste nachten in een plastic hoes van een matras overnachtte omdat hij niet meer nodig had. Over zijn eerste Europese indrukken. Hoe heeft de wereld zo snel kunnen veranderen? Marc Antoine dronk die avond voldoende wijn om zijn verdriet te verzachten. Rond half elf was het genoeg geweest en lieten we de woonkamer in stilte achter ons.

Het lam aan het kruis, die zouden we de volgende dag eten met de lunch. Het was Marc toch gelukt op wat voor wijze aan een lam te komen. Ik verdenk hem er van dat hij al die tijd er wel één in de vriezer had liggen. Wel werd er eerste kerstdag gewoon gewerkt. Marc kwam laat op, Jesse en ik stonden op tijd in de open ruimte om met een blikje gaten in de grond te graven. Het waaide hard en de wind blies het zand in je ogen. Prettig was anders. Ook de donderdag en de vrijdag waren we er mee bezig. We hadden het werk net niet op tijd afgekregen.

Zaterdag vertrok Marc Antoine naar Gobernador. Ik wilde nog eens voor post uit Zui-Afrika kijken, dus ging ik mee. Eén brief was binnen, het is zo mooi om over zo’n enorme afstand een brief van je geliefde te krijgen. Je leest de stukken die Marloes heeft geschreven en het lijkt net alsof je met haar praat. Ik vroeg me af of ik de tweede ooit zou krijgen. Misschien konden we op de terugweg langs Gobernador? Marc antoine sprak kwam ik in de winkel weer tegen. Omdat hij onze bustickets naar Ushuaia had voorgeschoten (toen kenden we het verhaal over provinciale banken nog niet), betaalde ik een deel van de boodschappen. Maak er maar 1200 pesos van. De 300 pesos  (35 euro) meerwaarde van onze bustickets, gaf hij aan ons. De ervaringen van de laatste week deden de de hardheid van MAC veranderen in een betrokken en waarderende Marc Antoinne.

Verdriet en vrijgevigheid, het vieren van kerst. Hoe iemand ook over kan komen, het wezen blijft kwetsbaar. In die gedeelde kwetsbaarheid ontstond een onverwachte verbondenheid. Weg valt dan het oordeel. Weg valt dan de hardheid die je jegens een persoon op kan bouwen. Het leert om oordeel te vervangen voor geduld. In drie weken met maar 5 mensen kan je kennelijk vele gezichten zien. Die wetenschap vraagt in tijden van afstand om meer begrip  Mensen zijn mensen.