Het midden van niets

Ik sta op een stuk grond ter grote van een voetbalveld. Alles is droge aarde. Niet donker, maar licht zand. Kraters van de droogheid hebben zich in de grond gebeiteld. Ik zet een stap, het stof slaat op rond mijn voeten. Daarna verdwijnt het, meegenomen door de wind. Het waait. Niet zachtjes, maar stevig. Een eindeloze wind door mijn haren, mijn linnen overhemd wappert om mijn lijf. Droge aarde en nog meer stof, alles is hier stof.

Ik kijk omhoog en zie een zacht glooiende helling eindigen in een plateau. Droge struiken en stenen bedekken de helling. Ergens hinnikt een paard. Van daar boven komt een kleine stroom water en het eindigt in de gegraven laguna van 10 bij 10. Omsloten door gortdroge aarde. Ik draai me om en kijk langs de droge aarde. Gekanaliseerd water vloeit in een nauwe doorgang de vallei in. Groen land wordt omsloten door de stoffige aarde. Dan volgen er wat bomen. Constant bewogen door de straffe wind. Tussen de bomen in het gras staan wat huisjes. Het stof is ver weg. Er wordt tegen gevochten. Alles wordt bewaterd. De wind raast dwars door het erf. Tegen de wind valt niet te vechten. 

De wind komt uit de vallei en beukt zich hier omhoog. Vroeger liep hier een grote rivier. Gletsjers ook, sloegen zich bocht na bocht door het landschap. Van het water is er nog weinig over. Daardoor zijn er ook geen bomen meer. Alleen maar stenen en zand. En wind. Dag in dag uit, eindeloze wind. 

2 kilometer naar beneden vanaf het kampement loopt de routa 40, een weg van Vuurland tot Alaska. Vrijdag en zaterdag reden we met de bus de 1000 kilometer over deze weg naar het zuiden. Gobernador Gregores, provincie Santa Cruz, daar moesten we heen. 50 kilometer voortijds stopte de buschauffeur. We hadden gevraagd of hij bij ons nieuwe adres wilde afzetten. Daar stapten we uit. Als enige. De rest rijdt naar El Chalten of El Calafate, populaire toeristische trekpleisters. Hier stopt niemand. Hier is niets. De mensen in de bus, ze zwaaiden nog. Je kon het van hun gezichten aflezen. Verbazingwekkend, zeg maar gerust ongeloofwaardig, dat we er hier uitgingen. De bus reed verder. Daar stonden we dan, op de weg. In het midden van niets, el centro de nada. En de wind die maar beukte. Welkom op Estancia Santa Thelma. 

Hier zullen we de komende 3 weken verblijven, in de eenzaamheid. De stem van de wind als onze nieuwe vriend.