Schaap of geen schaap

De tweede week in Gobernador was ook niet al te bijzonder. Picota was er weer bij en her en der werd het afgewisseld met het repareren van een hek. Gaten van 80 centimeter in de grond graven, palen erin, ijzerdraad aanspannen en Mate Negra ertussen hangen. Het werk was wat lichter dan de vorige week en dat kwam op het goede moment. De spierpijn van een week met een Picota rondslingeren is niet aan te raden. Onze werkuren waren er nog steeds 6 per dag en de sfeer stabileerde door de tijd wat. Dit had mede met het vertrek van Ernesto te maken en het maken van alvargores, Argentijnse lekkernijen. Deze blog zal zich dan ook daarop richten, even wat informatie over Ernesto, het Argentijnse eten en als toetje nog een mooi verhaal om onze kerst in te luiden. 

Op dinsdag vertrok hij te paard. 14 kilometer verderop stond in het land een puesta, een hutje waar de gaucho's op het land kunnen verblijven. Vanwege de kerstdagen en de vakantie van de gaucho ging Ernesto die kant op. Daar zou hij een week verblijven. Ernesto is een vriendelijk ogende Argentijn van 63 jaar. Opgevoed in Buenos Aires is hij een stadjer, maar de open zee en het platteland trok hem meer. Nog in de jaren 70 ging hij voor het eerst naar Europa. Elke dag vroeg hij in de haven of hij mee mocht met een boot naar Europa, en op een gegeven moment was het raak; een boot naar Hamburg. Meerdere malen is hij zo op en neer gegaan. In Duitsland aangekomen, snelde hij naar emmerich, waar zijn ouders vandaan kwamen. Europa was in zijn ogen een onbegrijpelijk moderne wereld. Alles was goed georganiseerd, alles deed hem verwonderen. Een van zijn eerste overnachtingen in Europa, zo vertelde hij, was in een plastic zak, de hoes van een matras. Hij reisde met niets meer dan een plastic zak, waar wat kleren in zaten. De huidige professionele backpackers kan daar nog wat van leren.

Vanwege zijn voorliefde voor paarden is hij tijdens de Dirty War naar het Franse  platteland vertrokken. Daar kreeg hij een baan bij een Noors scheepvaartbedrijf. Ernesto is er zo een die door het leven gehard is, maar een tamelijk zacht karakter heeft. Na een jaar in Noorwegen vestigde hij zich blijvend in Frankrijk waar hij zijn kinderen groot zou brengen. Nu komt hij nog 2 maanden per jaar op de ranch in Santa Cruz. MAC en Ernesto lijken eenzelfde stijl te delen, we hebben genoeg meegemaakt, daar praten we niet over. We laten de boel de boel en we genieten van het eenvoudige leven met de paarden. 

Vanwege Ernesto's vertrek naar de puesta, waren we die week met 4 man op de ranch. Dat leidde al tot wat minder emotionele consternatie. Te meer omdat we nogal wat innovatie in ons menu brachten, we bakten appelcake, alvargores, elke dag een parilla en we maakten pizza. Simpele gerechten die op het eetpatroon van MAC een flinke uitbreiding zijn. Als het aan hem lag aten we elke ochtend haver met aanlengmelk, in de middag spaghetti met tonijn en room en savonds een rijst met tomatensaus of aardappelen met vlees. De parilla was de meest welkome uitbreiding.

Elke middag aten we buiten, branden we wat hout en verhitten zo de grill. Dit is het heerlijke van het Argentijnse buitenleven. Je bakt er wat aardappelen en groente op, snijdt wat stukken Gaunacco af en je hebt een vetloze, overheerlijke maaltijd buiten in de tuin. Elke middag nuttigden we onze maaltijd daar. Eens werd het 's avonds, toen we pizza op de parilla bereiden. De pizza was de dag ervoor uitgevonden, toen we ons overgebleven brood van de ochtend opbakten en er wat overgebleven saus van de rijst overheen deden. Let wel, elke ochtend bakten we vers brood; wat meel, water en zout mengen, platrollen, in de koekenpan, jam erover en je hebt een heerlijk ontbijt. Veel beter dan de inspiratieloze instant melk met haver. Kortom het eten werd met de dag beter. En steeds minder begrepen we hoe een Fransman zo'n culinaire wanvertoning kon afleveren. 

De hoogtepunt waren de zoetigheden. Zoveel zoetsappig was er niet om handen (er worden hier geen tussendoortjes gegeten) dus toen we zaterdag in de winkel stonden, hadden we de benodigde ingrediënten voor 2 cakes en 2 maal alvargores meegebracht. Carolina had het recept voor de Argentijnse lekkernij op haar Spaans school in Bariloche opgedaan en zette met gemaak een stuk of 15 van deze koekjes in elkaar. Aan twee kanten een koekje van maizena, meel, boter, ei en suiker en daartussen het hoogtepunt van de Argentijnse keuken; dulce de leche.

Dulce de leche, letterlijk jam van melk, wordt overal verkocht en het is héérlijk. Het past perfect in het plaatje van Argentijnse gerechten dat deze lekkernij per ongeluk is uitgevonden, iemand had de melk met suiker te lang op het vuur laten staan. Een geluk voor de tong ontstaan uit weer een tragische gebeurtenis. Het Argentijnse topproduct is immens populair, overal te verkrijgen en niet los te denken van de Argentijnse keuken. De soort bebogeen achtig caramelpasta smaakt prima tussen bladerdeeg, banaan, in ijs, op brood of bijvoorbeeld tussen de koekjes voor alvargores.

Het laatste Argentijnse product is Mate. Dit kruidenmengsel gaat in een Mate, een beker uitgesneden uit hout of kalabas en wordt telkens met heet water aangevuld. Vervolgens wordt door een ijzeren rietje het kruidenwater gedronken. Ben je met een man of tien? Geen probleem, de beker gaat rond en iedereen drinkt vrolijk mee. Waar Nederlanders een koffieautomaat hebben om te blijven functioneren en even wat tijd voor elkaar te hebben, daar is Mate de Argentijnse variant. En wij zijn de beroerdsten niet, dus met onze eigen Mate zuigen we enthousiast deze Argentijnse traditie in ons op.

Was dit het laatste product, nee toch niet? Er lag nog iets bijzonders in de maak. Het was immers bijna kerst en we vroegen ons af of er ook zoiets als kalkoen op de estancia was. Nee, wat echt Argentijns feest is, is lam aan het kruis, het toppunt van de Patagonische keuken. Dus wat we nodig hadden was een lam en dan zouden we met kerst een heerlijk kerstmaal kunnen verorberen. En om kerst en Pasen wat te combineren, bevestigt de betekenis van Christus op deze wereld des te meer, dus voor ons geen probleem.

Na een nieuwe week werken hadden we de zondag vrij, een geschikte dag om een lam te vinden. In plaats van la Cueva de los manos, een grot met prehistorische handafdrukken, te bezoeken, gingen we naar MACs tweede estancia. Een dagje vrij voor een parilla en een verkenning. Eigenlijk had ik niet zo'n zin, want een dag zo der MAC zou werkelijke en dag vrij betekenen, nu zouden we, zo stelde ik het me zo voor, alsnog wat rond gecommandeerd worden. En niets was minder waar. Na onderweg weer een Gaunacco te achtervolgen, weer 2 schoten mis en een achtervolging per motor die tot niets leidde (MAC ging weer als een idioot te keer) kwamen we aan bij de estancia. Na een maaltijd vertrok MAC om zijn puesta te inspecteren, met 1.5 uur zou hij weer terug zijn. 2.5 later was hij er nog niet, dus daar zaten we dan, onze vrije dag te vervelen. Rond 6 uur kwam MAC met 9 paarden voor zich terug. Hij wilde de wilde beesten opsluiten in de Corona, een cirkelvormig afgesloten ruimte. De paarden waren niet de makkelijkste, dus renden wat heen en weer en lieten zich niet vangen. MAC op zijn motor voerde weer een circusvoorstelling uit door er wat achteraan te jagen en de beesten een richting in te sturen, maar al gauw moest hij zijn pogingen staken. De groep splitste in tweeën en renden een verschillende kant uit. Gedane zaak, we konden weer terug naar huis.

Maar net toen we ons klaarmaakten voor vertrek gebeurde het, het kerstlam had zich gemeld. Een groep van zo'n 40 schapen liep op het grondgebied rond de estancia. De Argentijnse logica is wat dat betreft simpel, wat op mijn grond loopt is van mij. Nog voor we het doorhadden werden Jesse, Carolina en ik als border collies ingezet om de schapen in de fuik te krijgen. Het kerstlam was in zicht. Ook nu werd met het nodige gecommandeer en geschreeuw deze toch vrij overzichtelijke opsluiting in werking gebracht. Niet veel later zaten er zo'n 38 schapen in de fuik. MAC moest het motto, alles pakken wat je pakken kan (iets waar hij zijn buren regelmatig van beticht) zichzelf snel hebben aangeleerd, want voor we het wisten reed hij met zijn motor 4 kilometer achter de ontsnapte moeder en lam aan. Na een dwaze achtervolging had hij de beesten moe gereden en kon hij ze overmeesteren. Het is dat hij zijn mes niet bij zich had, want dan had hij het lam meteen omgelegd.

Hij was nog niet uitgesproken, of ik attendeerde hem op de witte auto die het terrein op kwam. Niemand minder dan buurman. De idiotie bij elkaar, ontstond er een eindeloos lange woordenwisseling over van wie de schapen nu werkelijk waren. MAC deed nog voorkomen dat hij de buurman wilde helpen door zijn schapen te verzamelen, maar erg geloofwaardig kwam het niet over. Het was maar wat duidelijk dat MAC niet veel goeds in de zin had. Op de terugweg werd de buurman (this is a fucking man) nog even vakkundig zwartgemaakt (net als MAC al met andere buurman en had gedaan) en zo kwam het dat we op onze vrije dag een typisch Argentijnse gewoonte hadden leren kennen, corruptie, fraude, zwartmakerij, ongebreideld eigenbelang en denk vooral eerst aan jezelf (en dan nog maar eens aan jezelf) en wie weet heb je uiteindelijk je schaapjes op het droge. Dat dit niet alleen een politieke activiteit is, iets wat elke Argentijnse burger ons tot nu toe had voorgehouden, maar dat het zich ook tussen de schapenboeren van Patagonië afspeelde, deed ons iets beter begrijpen hoe de paden lopen. Wat dat betreft lijkt geen Argentijn te ontzien betreffende dit soort praktijken. En wat we met kerst zouden eten was ons nog volstrekt onduidelijk.