Zeewierstad Bahia Bustamante

115 huisnummers, verdeeld over 24 huizenblokken aan drie straten. Een school, een restaurant (vroeger de winkel) en een kerk. Daarbij een grote loods voor zeewieropslag, een moestuin en een kippenhok. Huidig inwonersaantal: 20 man. Bouwjaar, 1953. Dit is zeewierstad Bahia Bustamante. 

Donderdag de 9e kwamen we hier, na een 11 uur durende busreis vanuit Puerto San Jullian, aan. We zijn bij kilometerpaal 1670 van de ruta 3. Deze 3100 kilometer lange weg loopt van Buenos Aires tot aan Ushuaia. We zitten dus al op de helft. In Comodoro Rivadavia bestelden we onze tickets voor woensdag de 22e. Dan rijden we tot aan Bahia Blanca, de plaats waar we 1 november per trein binnenkwamen om Argentinie te ontdekken. Of beter, Patagonie. Er zijn nog zoveel kilometers die we niet hebben gezien. En zelfs van de zuidelijkste 2000 kilometers moeten we ons afvragen hoeveel we nu daadwerkelijk hebben gezien. Het is van Groningen totaan Spanje rijden en dan bij 8 plaatsen uitstappen. Valt er dan wat zinnigs over te zeggen? 

Want nog maar 2 weken zijn we in Argentinie. Daarna vliegen we alweer naar huis. Onze laatste tussenstop is deze zeewierstad. Nu al lijkt het erop alsof alles van Patagonie en Argentinie hier nog een keer bij elkaar komt: geschiedenis over indianen, invloed van Europeanen, verhalen over politiek, economie en corruptie, de wijdse uitgestrektheid, de prachtige natuur en bovenal de kalmte.

Voor deze themas nog eenmaal de nodige ruimte krijgen, vertel ik kort iets over de plaats waar we zijn aanbeland. Ik zit nu in de school. Het album On Fire: Igloo van some by the sea is toepasselijk voor de hier boven al beschreven plaats. Some by the Sea. 20 man, in wat voorheen een meer levendige plaats moet zijn geweest. 

In 1953 stichtte de uit Andalusie afkomstige Lorenzo Soriano zijn 80.000 hectare grote Estancia. Hij gebruikte het zeewier om zijn inkomsten te vergroten, voedselverdikkers werden er van gemaakt. Op een zeker moment werkten hier honderden mensen op zijn Estancia. Een gekke gedachte dat de 400 man die hier hebben geleefd werden verdeeld over de 115 huizen (nummer 26 en 27 zijn overigens verdwenen). De huizen, zeg maar gerust hokjes, zijn 3 bij 3. Een gemiddelde fietsenschuur is nog groter. Hierin woonden 6 mensen. Bahia Bustamante werd een Wild Westen op zich, compleet met politiestation en een gevangenis. Dat staat er nog steeds allemaal. Wat dat betreft past het in de traditie, ook passerende Tehuelches lieten hier hun spullen liggen. 

Vandaag de dag is de zeewieroogst is grotendeels verdwenen. Hetgeen wat er binnen wordt gehaald, wordt gedroogd, verpakt en geexporteerd naar Japan. Zeewier uit de Pacific heeft veel van de eigenlijke zeewiersoorten doen verdwijnen. De bruine Japanse broer van de vooral groene zeeplanten is groter en neemt veel licht over. Ook over de 20.000 schapen wordt gezegd dat ze het gebied hebben aangetast. Middels een rotatiesysteem bestaat er nu een native plant recovery system. 

De estancia heeft het slaperige gevoel van een spookstad die op spaarzame momenten rustig tot leven komt.  Want, tot leven, de leefuren zijn tussen 8 en 12 en vanaf 18 uur in de avond. Daartussen is het brandend heet en kan je het best geen voet verzetten. De zeeweerwerkers lopen hun vaste ritme. Niemand van de zeewiermannen woont hier vast, behalve de hier al 26 jaar gevestigde Gonzales. 1 keer in de 3 dagen gaat de slager open (tevens mechanicien van het dorp) en kunnen we een kilo lam voor 6 pesos kopen (belangrijke rectificatie, 2 kilo voor 10 pesos. Dat is één euro vijfentwintig voor 2 kilo!).Een niet onaangename aanbieding als je bedenkt dat een poot zo'n 5 kilo is en je daar dus maar 3 euro voor neer legt.

In de tussentijd werken we wat in de moestuin (de planten groeien hier slecht met de zeegrond), repareren het kippenhok of bedienen in het restaurant. Het restaurant is een onderdeel van de lodge en cabañas die worden verhuurd door de kleinzonen van Soriano. Er worden 12 huisjes verhuurd. Met het internationale gezelschap dat hier vakantie viert, hangt er de sfeer van eilandgasten. Over deze mensen later meer, eerst maar weer tranquilo tranquilo (rustig, rustig). Een blog schrijven wordt binnen deze context al als inspannend genoeg gezien.