Ondertussen in de achtertuin van de wereld.

10 dagen zijn Jesse en ik ondertussen al in El Bolson. Vrijdagmiddag kwamen we na een lange reis van Bahia Blanca via Neuquen en Bariloche aan in de vallei waar dit stadje ligt. De reis ging dwars door eindeloze vlaktes steengrond met struikgewas. Een lange weg strekte zich onder een felle zon voor ons uit. Soms lag er een groot meer, dan kreeg het iets surrealistisch, een maanlandschap. Ongekend indrukwekkend. Na een tussenstop in Bariloche (de broers van Maxima runnen hier in de buurt een restaurant, zo hebben we ons laten vertellen) reden we met de bus langs de Andes richting het zuiden. Rechts van ons het enorme gebergte, bestoven met wat poederachtige sneeuwpartijen, links machtige berghellingen en onze bus slingerend richting El Bolson. Kwaliteit bussen: 9+

In het centrum aangekomen werd er na een klungelig Spaans gesprek met de toeristeninformtie een belletje naar Granja los Pinos gedaan om te vertellen dat er dos chicos holandesas waren gearriveerd. 'Heette er ėėn Zjessie?' Er heette er ėėn Zjessie. Een kwartier later stond een olijke Oostenrijker, die onder de naam Roly Steiner zijn leven slijt, met een oude Renault 20 op de stoep en begroette ons in het Spaans. Binnen een halve minuut ging het gesprek verder in het Duits en bracht hij ons naar zijn boerderij, net over de grens in de provincie Chubut.

Na een kilometer grindweg stonden we op het stuk grond van de familie Steiner. Het gebied is zo'n 22 hectare en bevat een woning voor de familie, een woning om te verhuren en gebouw met een keuken met daarbij 3 kamers. Verder is er een schapenstal, een timmerplaats, met daaraan vast ons nederige onderkomen, en wat willekeurige gebruikte huisjes en hutjes. Van deze laatste set gebouwen is alles van hout en staat het ook ongeveer op instorten, wat alles een bijzonder idyllische uitstraling geeft. Er zijn 50 schapen, 3 honden, 10 katten, en wat kippen en hanen.
Op het stuk grond is er een moestuin, een boomgaard voor appels en noten en een stuk grond ter bevordering van frambozen. De rest is een enorme wei, met wat riviertjes en flinke hoogteverschillen her en der. 

Omdat we iets eerder aankwamen dan verwacht, moest maar rap het sop door ons huisje. De middag hebben we ons geïnstalleerd op de 30 vierkante meter die ons gegund is. We hebben 2 kamertjes en een toilet. Hoogtepunt van ons verblijf is de houtkachel die al lekker wat fikkies staat te verwerken sinds onze aankomst. Er moet overigens ook gezegd worden dat het uitstekend pizza's bakken is op onze dierbare vriend. 

Vrijdag dus geïnstalleerd en sindsdien zijn we hier aan de slag gegaan. Al eerder schreef ik over de schapenpoep, maar er is meer. We werken maandag tot vrijdag van 9 tot 12 en van 15 tot 18 uur. Op zaterdag houden we het op drie uur. In de ochtend krijgen we ontbijt, rond 13 lunchen we met de familie (vader, moeder, dochter) en een Amerikaanse die hier ook werkt. 

We scheppen en zeven de poep, wieden onkruid, spitten het land van de moestuin om en bemesten het land. De donderdag en vrijdag zijn we vanwege de regen in de houtwerkplaats aan de slag gegaan. Ondertussen hebben we uitzicht over een fantastisch en verschrikkelijk mooi landschap, achter ons huis rijzen de bergen op, we kijken neer op de vallei waar El Bolson ligt en daarachter begint de Andes.

Zaterdagmiddagen en zondag zijn we vrij, dus dat gebruiken we voor vermaak en verkenning van de regio. De eerste zondag leidde dat tot de 25 km lange wandeling incl. beklimming van Cerro Piltriquitron en een bezoek aan El Bosque Tallado (een afgefikt bos waar kunstenaars met houtsnijwerken een kruising tussen een lord of the rings landschap en een sprookjesbos hebben achtergelaten). Afgelopen zaterdag zijn we naar de markt in El Bolson, waar ze vooral 'dingetjes' verkopen, gegaan en zijn we doorgetrokken naar Lago Puelo, een nationaal park iets ten zuide van El Bolson. Daar hebben we overnacht in een hostel en hebben we de volgende ochtend, ook vanwege het uitvallen van water en licht ('esto es Lago Puelo' verontschuldigde de Zwitsers-Kroatische eigenaresse zich), een bad in het ijskoude meer genomen. Frisch und frei zijn hebben we een heuvel beklommen en daar fantastische foto's gemaakt van het overweldigende landschap.

Het werken gaat hier allemaal lekker, de sfeer zit er goed in en na deze week gaan we al weer door naar een nieuw adresje, aan de noordkant van El Bolson. Het Spaans spreken gaat ondertussen een beetje beter, maar daar valt nog wel veel te winnen. Het gaat Jesse in ieder geval stukken beter af dan mij. Ik ga, na een week intensief contact met mijn allerliefste Novia, señorita M.A.M. Dikken, aan de andere kant van de oceaan, dat Spaans nu ook maar eens wat serieuzer nemen.