Useless Shit

Soms gebeurt het wel eens dat je je opeens in een hoop stront bevindt en dat je dan denkt, wat moet ik met deze berg ontlasting, it's just useless shit. Precies dat is ons vanaf zaterdag overkomen. Sinds we vrijdag in El Bolson zijn aangekomen zijn we bij Herr Steiner, 3e generatie Oostenrijker met een Granja op de grens van de provincies Rio Negro en Chubut, volleerd in het Muerda de Ovejas scheppen. Schapenstront dus. Schapen zijn suffe beesten. Ze zijn voor alles bang, ze kunnen niets alleen en als je ze een jaar in hok van 30 vierkante meter laat overnachten poepen ze zichzelf met gemak anderhalve meter de lucht in. En wie mogen het opruimen? Juist, Jesse en ik.

Zo gek is dat leven als schaap dus nog niet. Overdag loop je lekker buiten. Je bent met 45 andere vrouwtjes, er loopt slechts een mannetje rond, je werpt wat nakomelingen ter wereld en als je eenmaal de garantie hebt dat er voor je gezorgd wordt, kan je de hele nacht lekker warm bij elkaar je hok vol scheiten en dat wat aantrappen. Sinds vrijdag staan we dus in die poep. En deze uitermate existentiele ervaring roept allerlei gedachten op. Hoe zit dat eigenlijk met ons, het mensenras? Het aantal minuten dat een mens zich per week op het toilet bevind zijn er ongeveer 50. in een leven zit een mens zo'n 1 tot 3 jaar daar. Dat we als mensen een hoop stront bij elkaar poepen moge duidelijk zijn. Per dag iets minder dan een kilo, per jaar ruim 330 kilo en in een leven een dikke 25.000. We laten maar een boel bagger achter op deze wereld. En we doen het niet eens opzettelijk. 

Goed terug naar de schapen, want daar staan we dus midden in. De afgelopen dagen hebben Jesse en ik met schep, emmertje en zeef zeker 3 kuub schapenpoep gezeefd. Elke schep stront gaat op de zeef, we schudden het wat heen en weer en vullen zo emmer voor emmer. Het zullen er onderhand wel 150 zijn geweest. Resterende klonten blijven achter op de zeef, we gooien ze op een hoop om later verpulverd te worden, de emmers gieten we leeg in een wagen. End an moet je niet denken dat het een fijn ontspannen hoopje luchtige uitwerpselen zijn. de bovenste laag is keihatrd, uitgedroogd en aangetrapt. Dus voor we een beetje wat kunnen zeven moet eerst alles keihard kapot, anders is er geen beginnen aan. Met een soort uitvergrote grasmaaier beuken we door de keiharde poeplaag om vervolgens de maanden weggestopte aromas vers te inhaleren. De argentijnse werkelijkheid is bevrijdend.

Hoewel de schapen het allemaal achterlaten alsof het ze een lieve lust is, zijn ze volledig afhankelijk van iemand anders die de troep achter hun kont opruimt. En bleef het daar maar bij. Ik kan me niet aan het idee onttrekken dat als ik mensen zie leven, toch veelal hetzelfde te gebeuren. Mensen lijken tot hetzelfde lot veroordeeld zijn. Dan maar hopen dat ze een herder hebben die ze 'achter de kont aan wil zitten'.

Gelukkig is het verhaal niet meteen klaar. Na de 3 kuub stront in de wagen te hebben geschept nemen we het mee naar de moestuin. Daar hebben we vandaag 20 bedden bemest en omgespit. De schapen hebben er geen weet van. Ze produceren troep dat in de handen van iemand die het begrepen heeft, uitermate waardevol is. Je mengt het met de grond, plant er verschillende gewassen en op een of andere manier blijkt het ogenschijnlijke nutteloze restant van de voedselverwerking uitermate bruikbaar te zijn.  Het is een gek idee dat dit proces zich al duizenden jaren voltrekt. It's the circle of life. De komende dagen gaan we er lekker mee door, want hoewel het zaakje stinkt, het begrip Useless shit heeft in ieder geval al een totaal andere betekenis gekregen.