Goede Winden

'Hoog sammy, kijk omhoog sammy, want daar is de blauwe lucht.' Een dergelijk optimisme moest de Spanjaarden hebben bevangen toen ze hier in 1536 aan wal zijn gegaan. Een rivierbank met daarachter een eindeloos plat land. De uitgestrekte pampas onder een helder blauwe hemel was de plek waar 'goede winden' de Spaanse vloot had gebracht. Cuidad de nostras senora santa maria de buenos aires, stad van de goede winden heeft haar naam weer eer aangedaan toen Jesse en ik, hoewel van de andere kant dan de Spanjaarden, hier maandagochtend neerstreken

We overnachten voor 2 nachten een prachtig appartementje in San Telmo. Voor 13 euro per nacht bivakkeren we in deze oude kolonistenwijk. Rommelige types als kunstenaars, studenten en toeristen vinden hier tegenwoordig, sinds alle oorspronkelijk rijke inwoners van deze wijk in 1870 vluchtten voor de aanhoudende gele koorts, hun onderdak. Kinderkopjes bedekken de calles, de gevels worden bedekt met prachige spaanse ornamenten en cafeetjes met een jaren 20 interieur (jugendstil glas in lood, oud bruine houten meubels, tegelwerk) bepalen de sfeer. Na een lange dag sjouwen door de voorstad van Buenos Aires zit ik in een van deze kroegjes. De potten olijven, mandjes brood en flessen wijn lachen me toe. Mannen van middelbare leeftijd (allemaal in overhemd!) eten hun tapas. Jesse pakt even 100 meter terug een douche in het appartement en onderwijl begin ik aan de eerste blog ter plaatse. En nu al valt er verschrikkelijk veel te vertellen over dit voor Nederlanders zo onbekende land. Verkiezingen, koloniaal verleden, crisis, etnische groepen, de verhalen vliegen ons om de oren. Waar te beginnen?

De tocht van vliegveld naar centrum (40 km) is een leuke aftrap. Shuttlediensten en taxis brengen je overal, maar de oldschool ov bus doet voor 6 pesos ook prima zijn dienst. Toen we bij aankomst alle aanbiedingen van louche 'ik-breng-jullie-voor-350-pesos-naar-Plazo-de-Mayo-chauffeurs' hadden overleefd, bracht buslijn 8 ons via alle achterwijken veilig op Plazo de Mayo. Zo'n busreis zelf geeft al voldoende mogelijkheid om De Argentijn eens onder de loep te nemen. De bus is volksvervoer nummer 1 in Argentinië. Of het nu gaat om stadsvervoer of grote afstanden, iedereen neemt de bus. Het koloniale verleden valt meteen op; indiaans ogende, goudbruin getinte, kleine compacte marktvrouwtjes slepen hun koopwaren de bus in voor de markt. De Spanjaarden zijn lichter getint en meer tenger gebouwd. In plaats van gekleurde schorten hebben ze nette kleding, meestal een vaalbruin kostuum of pak (de jaren 70 worden hier duidelijk nog gewaardeerd). De eersten vonden we in de armere buitenwijken, de laatsten beheersen de bus als we in het economische centrum rijden. De laatsen hebben natuurlijke tinten bruin en blond, de eersten hebben gitzwart haar en donkere ogen. En tussen deze twee uitersten vinden we alle andere tinten en uiterlijkheden als we voor het eerst de straten van Buenos Aires betreden. En oh ja, toen bleek dat we niet met ons vers gepinde briefgeld konden betalen, mochten we de 40 overbrugde kilometers wel gratis mee. Een prettige binnenkomer.

Na de busreis en de installatie in het appartement zijn we eens rond wezen kijken. Koloniale gebouwen en imperialistische pleinen tonen de opbouw van deze Spaanse onderneming. De kuststrook doet sterk denken aan Kaapstad in Zuid-Afrika. Alles is systematisch in vierkanten opgebouwd. Er bevind zich een oude haven en een spoorlijn, daarachter wolkenkrabbers van de nieuwe economie en vanaf dan de plek wat vroeger de basis van Buenos Aires was, Plazo de Mayo. Hoewel deze kennismaking ons een dag kostte, was het bekekene nog geen 100e van het totale oppervlakte van deze immense stad. 15 miljoen mensen. Op dat hele kleine stukje aarde. 

Graag schrijf ik al onze indrukken van deze 2 dagen, de 100 jaar oude metro, de over nieuwe verkiezingen verhalende kranten, het nachtleven dat we door ons slaapgebrek moeten missen, maar daarvoor is de tijd nu te kort. Morgen gaan we nog naar het nationaal museum en in de avond vertrekken we hier al weer. We hopen zaterdag per trein, na een tussenstop in Bahia Bianco en Viedma, in Bariloche aan te komen. En ook dat was weer een koopje. Inclusief 2 overnachtingen betalen we voor 1100 km overbrugde afstand slechts 400 pesos (55 euro) kwijt. Dat is de helft van de busprijs en een heleboel verhalen rijker. De treingeschiedenis van Argentinie is namelijk zeker een blog waard! 

Voor nu storten we ons op onze eerste Argentijnse maaltijd (door slaap overmand, zijn we aan die van gister niet toegekomen). Hasta la proxima!